Het is wel duidelijk waar het hier over moet gaan. Waar het hier weer over moet gaan. In de 22e jaar dat ik voor Kerk in Stad schrijf, is het niet de eerste keer dat de kerken de opvang van asielzoekers van de staat moesten overnemen, omdat de staat asielzoekers domweg niet opving.
De tijden, feiten en omstandigheden wisselen en vervagen, ook in herinnering. Maar ik kan me nog goed herinneren dat ik op een ochtend in het Heymanshuis zat voor een interview met de vrijwilligers die uitgeprocedeerde asielzoekers opvingen, zodat ze niet op straat belandden. Ik had me laten verleiden tot spelen met een bal met een paar peuters en was bijna van de sokken gereden door een kleuter op een driewieler. Die middag luisterde ik naar de radio en hoorde een minister zeggen: “De kerken doen alsof de regering kinderen op straat zet!” Blijkbaar had ik met niet bestaande kinderen gespeeld. Het Heymanshuis is al bijna twintig jaar dicht, maar steeds opnieuw komt de vraag: is er plek in jullie herberg? En in Groningen is het antwoord altijd: “Ja!”.
Ik had hier heel graag de research willen doen en willen kijken hoe vaak ik een variant op dit verhaal hier opgeschreven heb. Ik had me zelfs willen verdiepen in waarom dit nu iedere keer weer gebeurt. Het zit er niet in. Ik ben geveld door een ander krantenonderwerp dat maar niet verdwijnen wil en waar we het dus maar niet meer over hebben. Mijn zoon had een leuke KEI-week en dus hebben we allemaal corona.
Het valt me niet mee eigenlijk. Ik ben niet eens heel ziek. Ik heb geen koorts, maar het is wel de moeder aller verkoudheden bij mij en als ik de trap op ben geklommen, moet ik even uitrusten. Ik voel me gewoon ziek en dus een beetje zielig. Dag 1 heb ik vooral geslapen. In bed met een kopje thee en een doos tissues naast me. Ik lag daar en vroeg me af hoe het zou voelen om liggend buiten Ter Apel ziek te zijn. Een dag eerder was Artsen zonder Grenzen daar geland en ik had me weer eens kapot geschaamd dat dit nodig was. Na twintig jaar wist ik ook wel wat er nu komen ging in de commentaarsectie. “Fortuinzoekers, te vol, te veel, apen”. Het hele racistische riedeltje ging weer losbarsten.
Ik zag de oplossing van het kabinet: minder gezinshereniging. Persoonlijk vind ik het wel een goed idee dat we kleuters en bejaarden niet op een rubberboot de Middellandse Zee op laten gaan, maar dat ze gewoon naar papa mogen vliegen, als die hier hoort dat het inderdaad in Nederland veiliger voor hen is. Ik ben er moe en cynisch van. Dat krijg je als je ziek bent in je eigen huis en het nieuws kan negeren.
Ik deed mijn ogen toe voor alle ellende, maar gisteren zag ik dat berichtje op Facebook van een kennis: “Onze kerk gaat mensen uit Ter Apel opvangen, komen jullie helpen?” En ik was trots dat de kerk mijn cynisme niet overgenomen heeft, maar blijf onthouden wat Jezus zelf zei: “Ik was een vreemdeling en u hebt Mij in uw huis uitgenodigd. Wanneer hebben wij U als vreemdeling gezien en opgenomen? Ik verzeker jullie: alles wat jullie gedaan hebben voor een van de geringsten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor Mij gedaan.”
Niks meer aan toe te voegen. Als de overheid het niet doet, doet de kerk het, want dat is ons bestaansrecht.
