Toen ik gisteren de hond uitliet scheurden de dikke grijze wolken even open en toonden een vleugje fel levend blauw. Ik maakte een foto en sloeg het op in mijn geheugen onder het kopje zegeningen. Het is hoe ik de dag doorkom tegenwoordig.

Ik weet dat ik eigenlijk geacht word geen foto te maken maar in het moment van die wolk te genieten. Een mooi streven maar ik kijk voor twee. Mijn vriend in zijn cel van vijf vierkante meter kan dat zelf niet en hij heeft die blauwe streep lucht net zo hard nodig als ik. Dus ik fotografeer, deel en ik focus op ieder ding dat mooi en goed is. Mijn hond en ik kwamen een puppy tegen vanochtend, onze nieuwe rat begint al heel aardig te wennen, de tuin staat er mooi bij. Mijn dochter is nu ook volledig gevaccineerd. De Radboud Universiteit heeft haar coronamaatregelen versoepeld dus volgende maand ben ik erbij als een vriendinnetje van de basisschool promoveert! De grenzen zijn weer open en dit weekend ga ik bijlwerpen met Vlaamse en Nederlandse vrienden. Ik zag een egel en in de supermarkt zwaaide een baby enthousiast naar mij.

Het zijn de kleine dingen die me dragen deze dagen. De grote dingen zijn zo groot. En eng en zwaar. Afghanistan, het klimaatrapport, de toekomst benemen me de adem. Het kijken naar een visdiefje dat succesvol een visje uit het water haalt en het trots aan me lijkt te laten zien geeft me lucht en ruimte. Letterlijk.

Het betekent niet dat ik me geen zorgen maak over Afghanistan, het klimaat en de toekomst van de wereld. Maar als ik me over alles zorgen maak, draag ik nergens meer bij.

Ik vermoed dat de meeste mensen die dit lezen en in onze kerken af en toe hun ziel komen vullen begaan zijn met de wereld. Dus ik denk dat u enige moedeloosheid ook niet vreemd is. Dat u een verantwoordelijkheid voelt voor de wereld maar dat u het soms ook niet meer weet. Soms als ik in de kerk naar de voorbeden luister, bekruipt me het gevoel dat ook mijn eigen kerk me vertelt dat ik niet genoeg doe. We bidden makkelijker: “laat ons de mensen helpen, die het niet zien zitten” dan dat we bidden: “laat ons hulp aanvaarden als wij het even niet zien zitten”.

Laten we niet allemaal proberen alles te doen. Het verlamt een mens. Laten we ons inzetten voor die dingen die op de een of andere manier ons hart geraakt hebben. Het is geen toeval dat ik hierboven van alle moeilijke dingen die er zijn alleen mijn vriend noem. Dat kwam op mijn bord in het leven en terwijl ik me inzet voor het afschaffen van de doodstraf weet ik dat ik vrienden heb die zich met eenzelfde betrokkenheid druk maken over het klimaat, armoede, eenzaamheid, cultuur of vluchtelingen. En als we dan daarnaast een oog openhouden voor schoonheid en kleine zegeningen en dat even delen met elkaar dan is het allemaal misschien net te doen!

P.S. Mocht u naar aanleiding van een eerdere column van Agnes de Vos ook de Amerikaanse theologe Nadia Bolz-Weber zijn gaan volgen - inderdaad dat was de inspiratie. Dat en deze wolk.