Job-Jan ten Horn
Laat ik met de deur in huis vallen: dit boek wilt u lezen. Sterker nog, ik raad u met klem aan dit boek te lezen. Het boek Barking to the Choir: The Power of Radical Kinship van Gregory Boyle vertelt vele verhalen die ontroeren, inspireren en motiveren. Je voelt de radicale verwantschap die in de titel staat door de letters heen. In dit boek geen luchtfietserij, wat hier staat is echt. En dat is krachtig.
In dit boek, het tweede boek van Boyle na het alom geprezen Tattoos on the Heart, schrijft jezuïet en ‘gangpastoor’ Gregory Boyle met ontwapenende eerlijkheid, humor en diepgevoelde menselijkheid over zijn werk bij Homeboy Industries in Los Angeles – ’s werelds grootste rehabilitatie- en re-integratieprogramma voor voormalige bendeleden. Google dit vooral eens…!
Het effect dat het op mij heeft is dat het mij hoop geeft op een wereld waarin het écht anders kan. De verhalen die Boyle schrijft getuigen daar immers van. Ze getuigen van radicale verwantschap. Die verwantschap kan alleen bestaan bij een doorvoelde en geleefde gelijkwaardigheid. Er wordt gepleit voor een samenleven waarin we elkaars waardigheid erkennen, ook – en misschien juist – bij hen die het verst van de samenleving verwijderd lijken.
Een van de verhalen die Boyle vertelt, is het verhaal van Mario. Een ex-bendelid met een getatoeëerd gezicht en een levensverhaal vol van trauma. Hij vindt – of dit wordt aangewakkerd door mensen/plekken die liefdevol zijn – de kracht om zich open en kwetsbaar op te stellen. Het verhaal confronteert de lezer, het confronteert mijzelf, met mijn vooroordelen en het nodigt uit tot introspectie. Wie sluiten we zelf buiten in onze eigen levens?
Oordelen, beter willen zijn de ander, jezelf telkens vergelijken, je niet genoeg voelen… Het zijn ervaringen/gedachten/dingen die we als mens allemaal wel herkennen. Wie zonder zonde is werpe de eerste steen… Laten we dat toch allemaal rusten en laten we in het verwantschap stappen. Een verwantschap, zoals Boyle schrijft, met God. Niet een God die ver weg is, nee een God die dichtbij is, hier en nu. Dan valt ons verlangen weg naar een hemel, naar een ander moment, dan zijn we hier. Met God, met jezelf, met elkaar.
Ik sluit graag af met een gedicht dat Boyle in zijn eerste boek gebruikt. Het gedicht is een vertaling in het Engels en komt van de hand van Hafez. Een Perzische dichter en mysticus in de soefitraditie die leefde in de veertiende eeuw.
With That Moon Language
Admit something:
Everyone you see, you say to them,
“Love me.”
Of course you do not do this out loud;
Otherwise,
Someone would call the cops.
Still though, think about this,
This great pull in us to connect.
Why not become the one
Who lives with a full moon in each eye
That is always saying
With that sweet moon
Language
What every other eye in this world
Is dying to
Hear.
Gregory Boyle, Barking to the Choir: The Power of Radical Kinship [Engels]
New York: Simon&Schuster, 2018
ISBN: 978 14 767 2616 8 | € 7,14 | 224 pagina’s
E-book ISBN: 978 14 767 2617 5 | € 15,65
