Reinder de Jager
Ik las in Trouw, of was het de Volkskrant, een bijzondere recensie van de film The Life of Chuck. Ik besloot naar de bios te gaan – en werd evenzeer geraakt door de film als ik was geraakt door de recensie. En dat was bijzonder, heel bijzonder. Ik heb niks met Stephen King, naar wiens verhaal de film gemaakt is; ik heb niks met het onverklaarbare, zeg maar magie, rationalist als ik ben tot op het bot. Ik heb niks met horror, waar de regisseur van de film bekend om schijnt te zijn. Ik heb niks met dansfilms, houterig en onritmisch als ik ben. Toch was ik tot tranen toe bewogen, en dans bewoog mij tot genieten en intens meebewegen in mijn innerlijk. Ik wist werkelijk niet dat dans dat vermag en wat mij overkwam.
Toen ik na de film de lift in stapte in het Forum, naar beneden, stond een ouder echtpaar met mij in de lift, mensen die ik herkende als uit dezelfde rij als ik. “Bijzondere film,” sprak ik, waarop zij: “Niks aan. Had wel wat meer spanning verwacht. Ik snapte de helft niet.” Zulke mensen moet je niet tegenkomen als je net zelf ontroerd bent geraakt. Ik heb de lift in de versnelling gezet, en wist niet hoe snel ik eruit moest geraken. Ontluisterend, zoiets.
Dus ja, ik weet helemaal niet zeker of lezers mij kunnen navolgen in mijn ontroering. Misschien vinden anderen het wel een draak van een film. Dat is het risico van mijn hart openleggen. In ieder geval is de benadering beslist origineel. Je begint aan het eind van een leven, de derde akte, en gaat terug naar het begin. Dat is een andere volgorde dan wij gewoonlijk zien in een biografie. Elementen uit de derde akte komen we tegen in de vorige akten. Aan het einde zien we pas de ontwikkeling van het kind Chuck, en waarom hij na 39 jaar leven bedankt wordt in een reeks mysterieuze advertenties.
Je moet deze film open ingaan. Niet te veel vooraf willen weten. Er is een magische glans over de film, ik kan het niet anders verwoorden. Wiskunde als kunst, boekhouden als ordening, dans als levensritme én als tellen… Het einde van het heelal, het einde van een mensenleven, het beangstigende – tegenover het spontane dansen, het plezier in het kijken naar de sterren, de komeet die langsflitst. Clichés misschien, maar doel- en harttreffend. Een hippie-onderwijzeres die uitlegt dat die jonge Chuck meerdere werelden tussen beide oren omvat… Was mij dat ooit maar zó uitgelegd.
Hoe een ingewikkeld leven en een ingewikkelde wereld teruggewikkeld worden naar de essentialia… Waarom een boekhouder bij een drumstel op straat opeens stilstaat, zijn aktetas neerzet, en gaat dansen. Onverklaarbaar. Misschien is dat God. Of zoiets.
