Begin november was ik na een jarenlange afwezigheid een paar dagen in Bremen om weer eens een paar vrienden te ontmoeten. Daarnaast was er meer dan tijd genoeg om gewoon rond te lopen, een museum te bezoeken en een aantal kerken binnen te wippen. Ondanks alle bommenregens van de Tweede Wereldoorlog staan er in het oostelijke deel van de oude binnenstad gelukkig nog vier mooie oude kerken.
De grootste, oudste en bekendste van deze kerken is de statige Sankt Petri Dom. Hij is heel dominant aanwezig in het straatbeeld en zijn twee torens zijn al van verre zichtbaar wanneer je naar de stad komt. De romaanse oorsprong van de Dom is nog duidelijk te herkennen. Interessant is dat de plattegrond na de bouw in de elfde eeuw niet wezenlijk is veranderd.
De Dom is bijna altijd open voor bezoekers, evenals de twee crypten en het inpandige eigen museum. Naast de reguliere diensten en vespers kun je er van maandag tot met zaterdag om 12:00 uur terecht voor een korte dienst en gebed, omlijst door orgelspel. Toen ik een van deze diensten bijwoonde, werd uit Psalm 121 geciteerd: “Hij zal je voet niet laten wankelen.” Een mooie bemoediging in deze tijd.
Maar op naar de volgende kerk, de St. Martini Kirche direct aan de oever van de Wezer. Het is een fraaie gotische bakstenen hallenkerk. Hier waren de deuren echter potdicht. Nergens een bordje met openingstijden, ook niet op hun website. Het zag eruit als een gesloten vesting. Tegenover een vriendin uitte ik mijn verbazing hierover. Zij vertelde dat dat te maken had met de predikant en de instelling van de gemeente. Ondanks het feit dat in 1908 een van de eerste vrouwelijke predikantes in deze kerk voorging, is het beleid nu heel anders. Lange tijd was de gemeente al bekend als zeer conservatief. Vrouwen worden geacht het ambt niet waar te kunnen nemen. Daarnaast waren er al rechtszaken over uitingen van de predikant over homo’s, buitenlanders, de islam, maar ook over de Rooms-Katholieke Kerk. Veel hiervan ziet hij als des duivels en vernietiging van de christelijke cultuur. Er zijn aardig wat protesten geweest en natuurlijk ook demonstraties. Dus dan sluit men de deuren…
’s Middags liep ik over de Markt en zag achter het oude raadhuis de Unser Liebfrauenkirche. Ook een zeer oude gotische hallenkerk. Hier stonden de deuren wijd open. Boven de ingang hing een banier met welkom en bij de ingang stonden mensen om je binnen te loodsen. Er stonden banken en tafels op schragen, waar zo’n honderd mensen zaten te eten en koffie te drinken. De hongerigen werden er gevoed en de dorstigen gelaafd.
Toen ik midden jaren zestig naar Bremen kwam om er te studeren, er later trouwde en kinderen kreeg, leerde ik de stad kennen als een gastvrije en open stad. Ik dacht aan het waarmerk van de stad, de ‘Bremer Stadtmusikanten’, die volgens het sprookje van Grimm ooit op weg waren naar Bremen vanwege de bekende gastvrijheid.
