Wat een fijne combinatie kunnen orgel en woord toch zijn. Met jubel na de preek als dat de boodschap was. Met bezinnende toon als er rouw is. En wat een vertrouwen in de zingende gemeente, als bij een vers over stilte het orgel er maar helemaal mee ophoudt (om gelukkig wel weer terug te komen). Dat komt binnen. Maar altijd een steun in de rug, of zelfs een duw: we moesten snel de kerk uit, want alles moest nog worden klaargezet voor de Johannespassie. Wat klonk vanaf het orgelbalkon? ‘Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats!’
Kerkganger
