Eind april, de kerkdienst is afgelopen, de kerkgangers staan al en de handtasjes zijn gepakt, maar plotseling klinken dan vanaf het orgel bekende tonen. De gezichten van de kerkgangers staan ernstig: het Wilhelmus wordt gezongen en, zoals gewoonlijk, volgt na het eerste couplet nog het zesde: altijd weer een bijzonder momentje.
Maar moet dat nu echt, na een ingetogen dienst opeens een werelds strijdlied zingen? Veel mensen voelen zich er ongemakkelijk bij; de discussie hierover komt jaarlijks terug.
Kun je in de kerk nog wel zo’n nationalistisch volkslied zingen als er ook kerkleden bij zijn die uit andere landen afkomstig zijn? En wat is het taalgebruik toch vreselijk ouderwets, wie begrijpt dat eigenlijk nog? Is het niet te veel een persoonsverheerlijking van de ‘Vader des vaderlands’?
“Ja, maar het Wilhelmus staat in het Liedboek en het mag dus best in de eredienst gezongen worden,” of “Laten we nu niet weer een goede, oude kerkelijke gewoonte overboord gooien!” zeggen anderen.
Kerkganger
