Zondag 16 maart
Tweede zondag van de veertigdagentijd
Kleur: paars
Exodus 34:27-35 | Psalm 27:7-14 | 1 Korintiërs 13:1-13 | Lucas 9:28-36
De berg, een plek om God te ontmoeten, in eenzaamheid. Mozes mocht niemand meenemen, zelfs de schapen en de geiten moesten op een afstand blijven. Jezus gaat ook de berg op, en ontmoet daar naast Elia ook weer Mozes: mannen die Gods aanwezigheid gevoeld hebben. Zo overweldigend, dat je eigenlijk niet snapt dat de discipelen daarbij in slaap vielen. Soms denk ik dat wij mensen Gods aanwezigheid niet aan kunnen – we worden liever in slaap gesust. Toch spreekt uit de verschijning op de berg aan Mozes geen dreiging: integendeel: “Een God die liefdevol is en genadig, geduldig, trouw en waarachtig, die trouw blijft tot in het duizendste geslacht, die schuld, misdaad en zonde vergeeft maar niet alles ongestraft laat […]” De discipelen in Lucas kunnen bijna niet geloven wat ze gezien hebben: ze houden hun mond er maar over…
Zondag 23 maart
Derde zondag van de veertigdagentijd
Kleur: Paars
Exodus 6:2-8 | Psalm 103:1-7 | Romeinen 5:1-11 | Lucas 13:1-9
Tussen de regels van Lucas door horen we over een gruweldaad van Pilatus, die Galileeërs gedood, en hun bloed met dat van hun offerdieren vermengd had. Ook in Exodus horen we van dwangarbeid in Egypte, het slavenhuis. Zo murw waren de Israëlieten dat ze Gods belofte uit de mond van Mozes niet meer tot zich konden laten doordringen. Het doet mij denken aan onze tijd waarin nog steeds mensen lijden onder geweld en dwang, en die ook ons moedeloos maakt – het is moeilijk om dan Gods hoopvolle belofte te blijven verstaan door dit alles heen.
We willen of kunnen niet luisteren, maar God is, als wijngaardenier, geduldig: de vijgenboom laat hij nog een jaar staan – misschien dat hij volgend jaar vrucht draagt. Misschien dat wij in onze tijd en wereld, volgend jaar tot inkeer komen en het goede doen? Als God al niet Zijn geduld met ons verliest, dan moeten wij mensen onze hoop niet verliezen.
